izentau, izentatze [izendatu].
1 . izentau, izentatze [izendatu]. du ad. (TE). Nombrar, designar para un cargo. Hainbesten artian izentau eben juan zanan ordiak eitteko. / Bere anaia alkate izentatzia gura eban.
2 . izentau, izentatze [izendatu]. du ad. (OEH). Nombrar, llamar por su nombre, citar; denominar. Bere izen eta gatxizenegaz izentau eban lapurra.
/ Ez dozu eiñ ondo pekatua esan eta pekatarixa izentatzia.
/ Izentatzeko zaldunorri emakumezko haren izena. (Ibilt 459).
3 . izentau, izentatze [izendatu]. du ad. (OEH). Indicar, señalar, fijar. Aurretik izentau zetsan zenbat izango zan bere hilleroko irabazixa.
/ Hartu-emonak, aurretik izentatzia hobe, auzirik ez dein sortu.
/ Orduan, [...] aldendu baiño lehen izendatzen dabela hurrengo agerturako eguna, edo, garbi esanda, gaba. (Ibilt 483).