saskar (zaskar, zazkar).
1 . saskar (zaskar, zazkar). izond. (TE). Estúpido,-a, grosero,-a. Latza, gogorra, gozotasunik ez daukan norbaitteri edo zeozeri esaten jako.
Aztorautako astarra baiño saskarragua zan ha gizona.
Ik. takar.
2 . saskar (zaskar, zazkar). izond. (OEH). Deshonesto,-a, licencioso,-a. Harrapau zeixezen zaskar bi hárek, zeintzuk, Jaungoikuari eskerrak, eziñ izan eben bete euren asmo gaiztua. (Ibilt 456)
/ Ez eban denporarik galdu bere zorionan poza jakin eraitzeko lagun zaskarrari. (Ibilt 457).
/ Herriko edozeiñ itxusi, zazkar eta zikiñ nahixago dabela bere emazte garbixa baiño. (Ibilt 472).
/ Eta ia nere barruan horrelako su zazkarra izatera, ahalko litzakian ezkutuan gorde ke barik. (Ibilt 480).