1 . zirrikatu (zirrikau), zirrikatze [zirikatu]. du ad. (TE). Tentar, incitar, inducir, estimular. Norbaitt zeozer eittera bultzatu; tentau.
Bere onian dagon gizona okerrera bihurtzeko zirrikatzia, diabruen zeregiña. / Guzurrezko aindu ederrekin zirrikatzen zittuan galdu gura zittuanak. / Iriarena bertso famatuak, alde guztietan ezautzen dira, donostiarrak zirrikatzeko kantatzen dira. (Zirik 94).
/ Orduan andria autua jakin biharrak zirrikatu eban, da. (Zirik 26).
/ Hau zirrikatu gurarik mahaiko jarduna biztutzeko, esan zetsan txantxetan. (Ibilt 468).
/ Erregiñak jakin nahai erantzun horrek garbi zer esan gura eban, haiñ zirrikau eban eze, azkenian atara zetsan zaldunorri. (Ibilt 458).
Ik. tentau.
Babesleak
