1 . erain, eraitte (eraitxe, eraitze, eraintze) [eragin, eragite]. dio/du ad. (TE). Mandar hacer; obligar a, empujar a. Egiñerain; Zerbaitt egittera bultza egin.
Iñori gauzak erain eta norbera alpertsuan egon, askon bizilegia. / Eittiak aldian, eraitziak asko balio dau. / Ogeratu eban eta semia eraiñ zetsan. (Ibilt 392).
/ Barre eraintzeko. (Ibilt 476).
Ik. agindu, egiñerain.
Babesleak
