konbidau.
1 . konbidau (gonbidau), konbidatze [gonbidatu]. du ad. (TE). Convidar, invitar. "Invitar por fiestas" (TE, 495).
Elgoibarko senide guztiak konbidau dittugu ezteguetara. / Nere poza, danok konbidatzia. / Sanjuanetan konbidau ninduen. (Zirik 51).
/ Esan zetsan afaittarako konbidau ebala fraille sermoilari [...] santua. (Ibilt 464).