konbidau. 1 . konbidau (gonbidau), konbidatze [gonbidatu]. du ad. (TE). Convidar, invitar. "Invitar por fiestas" (TE, 495). Elgoibarko senide guztiak konbidau dittugu ezteguetara. / Nere poza, danok konbidatzia. / Sanjuanetan konbidau ninduen.  (Zirik 51). / Esan zetsan afaittarako konbidau ebala fraille sermoilari [...] santua. (Ibilt 464). 2 . konbidau (gonbidau) [gonbidatu]. iz. (NA). Invitado,-a, convidado,-a. Konbidauak sasoiz etorten badia, ordu bixetan jango dou..