bigun
bigun. 1 . bigun (biun). izond. (TE). Blando,-a, tierno,-a; mullido,-a, suave. Ogi bigunakin, etxekoandrak ez dauke konturik. / Bihotz biguna eban, beriendako eta ostianguentzat. / Ohe bigun goxuan. (Zirik 118).
/ Berba bigun hónek esanaz. (Ibilt 485).
Anton. gogor. 2 . bigun (biun). adlag. (TE). Blandamente, con suavidad. Ein zittuan hondamendixak kontuan izanda, bigun hartu eben. Ik. bigunki.
