guen (goen). iz. (TE). Límite superior de una superficie o terreno; cabo, fin. Goren daguana, goiengo partia. Terrenuekin erabiltzen da gehixen bat. Legorren guena, "Finis-terrae" esaten dan lekua. / Batzuen eta bestien lurren guena, mugarrixegaz agiritzen da.
Babesleak
