1 . gorrotau, gorrotatze [gorrotatu]. du ad. (TE). Aborrecer, odiar. Gorrotua izan. /
"Tomar en aborrecimiento una persona o cosa" (TE, 412). Gorrotau zittuan bere bendekuok, eta behiñ hónek ez zetsen parkatu. / Berebiziko onduen gorrotau zittuan baba-baltzak. / Herrixak alkar gorrotatzia, izan laikian gauzarik txarrena. / Gorrotau biharrian maitte dorana. (Ibilt 487).
Ik. gorrotua hartu, ikusi ezin.
Babesleak
