2 . iñoiz [inoiz]. adlag. (TE). Alguna vez; en alguna ocasión. Ezezko esaldixak ez diranian, behin edo behin.
Iñoiz bihar baldin badozu nere laguntasuna, berba bat dozu nahikua. / Badakixe iñoiz, nahiz da debekauta egon, errekara zianuroa botatzen. (Zirik 23).
/ Erregutzen detsut beittu deizula ia iñoiz ikusi destazun ezer txarto
pentsau eraitzeko gauzarik. (Ibilt 480). Ik. iñoizko denboran, iñon, iñor, iñora, iñundik iñora, iñun. TEk diño baldintzazkuetan erabiltzen dala, baiña beste batzuetan be bai: iñoiz etorriko naiz.
pentsau eraitzeko gauzarik. (Ibilt 480). Ik. iñoizko denboran, iñon, iñor, iñora, iñundik iñora, iñun. TEk diño baldintzazkuetan erabiltzen dala, baiña beste batzuetan be bai: iñoiz etorriko naiz.