ondrau [ondradu]. 1 . ondrau [ondradu]. izond. (TE). Honrado,-a, recto,-a, honesto,-a; probo,-a. Alde guztietara, gizon ondraua. Ik. prestu. 2 . ondrau. izond. (ETNO). Manso, noble en animales. Animalixegaittik esaten da. Esne-behixak, gorrixak baiño ondrauaguak. Ik. otxan, mantso. 3 . ondrau [ondradu]. zenbtz. (TE). Abundante, mucho, en abundancia. Ugari. Don Kijote deritzen dan liburu baten, bada barrekizuna ondrau. / Zazpi urte dira jarri nintzala haren borondate ona irabazi guran ondrau ospatziakin. (Ibilt 483). Ik. ugari.