afan. 1 . afan. iz. (TE). Ostentación, vanidad. Afana badarabil bedorrek behintzat. Ik. afankerixa. 2 . afan. iz. (NA). Moda, furor. Afana! afan bat baeban Arratek! Oin kitto!, ez abarerik eta ezebez. afan-usain. iz. (TE). Ostentosidad, ostentación. Harropuzkerixia. Ez dakigu zer dan, baiña afan-usaiñak badarabiz.  Gehixenetan pluralian erabiltzen da, tonto-usaiñak moduan. Afan-usaiñetan ibili erakuak be egitten dira. afana emon. esap. (JME). Dar fama, dar importancia. Famia, inportanzia emon. Bata arte zalia, hala be pinttura kontuan, eta bestia ez bakarrik holako gauzen kezkarik bakua, pintturako kuadro bati gizonak hainbeste afan zelan emon leikian be konprenditzen ez ebana. (Zirik 16). afana hartu. esap. (IL). Estar en el candelero, cobrar fama; estar de moda. Ik. panpandu, afandu.