narru [larru]. 1 . narru (larru) [larru]. iz. (TE). Piel, cuero, pellejo. Satorran narrua, fiñetarikua da. / Oiñetakuak eitteko narrua. / Larrutik atara biharko detsasu zorra. / Narrua salbatzeko. (Ibilt 461).  Narru da Eibarren erabiltzen dan formia; TEk be larru-ri sarreria emon arren, konpuesto eta deribau guztiak narru-kin dakaz (TE, 569-570). 2 . narru [larru]. iz. (TE). Cara dura, cinismo; osadía; insolencia. Esangura figuradua dauka. Harek lotsabagiak eukan arpegixa eta narrua! narru eta hazurretan geldittu [larru eta hezurretan geldittu]. esap. (TE). Quedarse en los huesos, quedarse esquelético. Narru eta hazurretan geldittu da gizajua, hiru hillabeteko gaixuakin. narru gogor. iz. (IL). Cara dura, sinvergonzonería; atrevimiento. Hik daukak narru gogorra hik!, zela esan heike hori?!. narru-aterpe [larru-aterpe]. iz. (TE). Chabola; tienda de campaña. Eta Ada erdittu zan Jabelez, zeiñ izan zan narru-aterpietan bizi eta aberzain diranen aitta (Gen. 4. 20). narrua jo. 1 . narrua jo [larrua jo]. esap. (TE). Tocar el tambor, batir el tambor. Tanborra jo. Kalerik kale narrua joten, alkate jaunan pregoia irakorteko. / Erregiñari gaur narrua birrittan jo detsat; lehenengo aurretik eta gero atzetik.  EEE-ko ejenplua "erreginaren harrera ekitaldi batean parte hartu zuen atabalari batek esandakoa" (EEE, 45) ei da.  / "Tiene una acepción escabrosa que ha acanallado al verbo (TE, 570). 2 . narrua jo [larrua jo]. dio/du ad. (TE). Follar, joder, echar un polvo. Bide baztarrian narrua joten harrapau dittu aguazillak. Ik. jo, txakilletan egin / ibili, txolan egin. narrua kendu [larrua kendu]. esap. (TE). Despellejar, desplumar, dejar sin blanca. Xemeiko barik laga. Kontuak eitterakuan hillan azkenian, narrua kendu detse gizajuari. Ik. narrugorrittu, xemeiko barik, narrutu.