diabru [deabru]. 1 . diabru [deabru]. iz. (TE). Diablo, demonio, maligno. Honetan, Espirituak eruan eban Jesus urrin bateko bakardade latz batera, diabruak tentau zeixan. / Berak ezta milla diabruri (be) bildurrik ez zetsala. (Ibilt 467). Ik. demonio. 2 . diabru [deabru]. izond. (TE). Travieso,-a, demonio (de), del demonio. Infarnuko Txikixa esaten gentsan eskolako bati, oso diabrua zalako. Ik. demonio. diabruak hartu. esap. (OEH). Endemoniar(se), ser poseído por el diablo. Bere emaztia zeguan diabruak hartuta, ez kurutzak eta ez ur-bedinkatuak baketzen ebela. (Ibilt 465).