itto, ittotze [ito]. da/du ad. (TE). Ahogar(se), asfixiar(se). Ez ekixan igarixan eta itto zan ur haundixera juan zanian. / Harrapatzen bazaittut, itto eingo zaittut. / Ittotzia, heriotza izugarrixa. / Nahi ardaua, nahi ura edo nahi petroliua, edozer bihar eban egarrixak ittoko ezpaeban. (Zirik 18).