bakar. 1 . bakar. izond. (TE). único,-a; solo,-a; de un elemento. Bardiñik edo lagunik ez daukana. Bere seme bakarra opa izan zetsan Jaungoikuari. / Eskopeta tiro bakarra. 2 . bakar. izond. (TE). Solo,-a, sin compañía. Bakarrik daguana. Laguntasuna bihar izan doten orduan, bakar agertu naiz. 3 . bakar. izond. (TE). Solitario,-a. Bakarti, bakarzale. Beti ezagutu dogu ha, gizon bakarra. Ik. bakarti, bakarzale. bakarrian [bakarrean]. adlag. (OEH). A solas, en solitario; en privado . Deittu zetsan Dukesiak honi zerbaitt bakarrian aiñdu bihar baletsa letz. (Ibilt 475).