2 . esan. 1 . esan. iz. (TE). Mandato, orden; recado. Ez zara zu behintzat esana eittekua. 2 . esan. iz. (TE). Dicho. Kortazon esana: "haritxa zutiñik eta andria etzinda, munduan ukat eraingo detsenik". esan gaiztoko. izlag. (EEE). Desobediente. Esan txarrekua, esanekua ez dana, esana egitten ez dabena. Seme zaharrena beti izan da esan gaiztokua. Anton. esan oneko. esan oneko. izlag. Obediente, dócil. Esana egitten dabena. Anton. esan gaiztoko. Ik. esana-egitteko, esaneko. esana egin. du ad. Obedecer; acatar. Agindutakua egin. Honek txakurronek ez dau esanik eitten. Ik. obeidu. esana-egitteko. izlag. (TE). Obediente; cumplidor,-a. Esanekua, obeitzen dabena. Esana-eittekua zuen morroia. Ik. esan oneko. zer esanik (be) ez [zer esanik (ere) ez]. esap. (OEH). Ni qué decir tiene. Bixente be han izan zan. Zer esanik pe ez; nora doian jente, hara doia Bixente. (Zirik 84)