deittu, deitze (deittutze) [deitu]. 1 . deittu, deitze ( deittutze) [deitu]. dio ad. (TE). Llamar; convocar, avisar, citar. Norbatti etortzeko esan, diar egin. Amak deittu detsu etxeko ataittik. / Telefonotik deittu detsu Donostiatik lagun batek. / Deittutzia pentsauta egon naiz, etorri ez zaranetik. / Deitzia gura izan dot, baiña ez ziñan agiri. / Deittu zetsan albuan zan emaztiari ixotu zeixan kandelia. (Ibilt 467). Ik. diar egin.  Gehixenetan norbaitti deittu (dio) erabiltzen da , baiña norbaittek deittu (du) be bai. 2 . deittu, deitze ( deittutze) [deitu]. da/dio/zaio ad. (TE). Llamar(se), tener por nombre; llamarse. Izena izan, izena emon. Zuen Elgetako osabia, nola deitzen da? / Toki honi deitzen jako Azkonabitza. / Eta toki hari pentsau eban aurreran deittutzia Bethel. / Grip deitzen dan Herri txiki bat. (Ibilt 461). / Botikarixo bat, Etienne jauna deitzen zana. (Ibilt  472). / Hik eztakik abade jaunari berori deitu bihar jakona ala? (Zirik 78).