alboko. iz. (TE). Vecino,-a. Albokua ikusi eziñik bizi zan gizajua. Ik. auzoko, inguruko.  TEk diñuan letz, auzoko berbiak esangura zabalagua dauka alboko-k baiño. Albokua etxe bloke baten barrukua da, aldamenean bizi dana, ezker-eskuma edo; auzokua urriñagokua be izan leike.