akabau, akabatze [akabatu]. 1 . akabau, akabatze [akabatu]. da ad. (TE). Matarse; morirse. Hil da esanguria, bai bateron batek hiltzen dabenian, bai berez. Adiera honetan berez. Piontzara jo bihar izan eban eta hutsa denboran akabau zan. / Horretara lan eittia da akabatzia. Ik. hil, gastau. 2 . akabau, akabatze [akabatu]. du ad. (TE). Matar. "Hil" da esanguria, bai berez, bai, adiera honetan moduan, bateron batek hiltzen dabenian. Mendixan agertu jakun subia, bertantxe akabau dogu. / Friztixa kaltegarrixak akabatzia bihar da. Ik. garbittu, hil, azkena emon. 3 . akabau, akabatze [akabatu]. du ad. (TE). Pulir, dar el acabado. Metalezko piezeri azala leunduz akaberia emotia (ETNO). Juan zaittez Txopanera, ia akabau dittuen nere piezak. / Akabatzia, ofizio zikiña. / Pieza fiña, gaizki akabauta, arlote gelditzen da. Ik. argi erain, leundu.