diar (diagar, diadar) [deiadar]. iz. (TE). Llamada, llamamiento; grito, clamor. Deixa; oihua, garrasixa. Diarra izan da ataiko atian; zeiñ ete da ordu honetan?. / Háren diagarrak, artaldia abeletxera bezela heriotzara eroiezenian, alperrik hizketa ezezagunetan, hamendik milla urtera be aittuko dira. / Ah nere herriko kanpaiak! Zer gozua háren diagarra. (Ibilt 157). / "Arranosia"n diarretara, juan da jaso eben min hartutako "Kuku"ori "Txirixo-kale"ko "Txori"nera. (Zirik 83). / Dukiak entzun ebanian diadar estua, kezkaz beteta, sartu zan gelara. (Ibilt 489). Ik. hots.  Gaur egunian diar da erabiltzen dan formia, ez diagar.  Diagar. (Ibilt 157). diar egin (diagar egin) [deiadar egin]. dio ad. (TE). Llamar; gritar, clamar, dar voces. Deittu; oihu egin. Diar ein detsut bazkaittarako, eta ez destazu entzun. / Diagar ein detsu amak, hortik kendu zaittian. Ik. deittu.  Gaur egunian diar egin da erabiltzen dan formia.